Huurders opgelet: Zóveel duurder wordt je woning volgend jaar!

In het kort:

• Huurders in de middenhuursector worden het hardst geraakt met een stijging van 7,7%, terwijl de vrije huursector en sociale huur respectievelijk stijgingen van 4,1% en maximaal 5% kennen.

• Veel huurders hebben moeite met stijgende kosten voor levensonderhoud en profiteren niet altijd van de loonstijgingen waarop de huurverhogingen zijn gebaseerd, wat vooral middenhuurders zwaar treft.

• Huurders dragen de grootste lasten, terwijl fundamentele problemen zoals woningnood, onderinvesteringen en een scheef beleid de betaalbaarheid en beschikbaarheid van woningen blijven beperken.

  
  

Slecht nieuws voor de woningmarkt: De huurprijzen in Nederland zullen in 2025 fors stijgen, zowel in de sociale sector als in de vrije huurmarkt. Vooral huurders in het middensegment worden geconfronteerd met de grootste verhogingen. De nieuwe cijfers van de Rijksoverheid schetsen een beeld waarin huurders een steeds zwaardere financiële last dragen, terwijl de woningcrisis onverminderd voortduurt. Is dit een rechtvaardig beleid, of betalen huurders de prijs voor structurele problemen in de woningmarkt?

Voor huurders in het middensegment wordt de situatie volgend jaar aanzienlijk duurder. Middenhuurders, die doorgaans in kleinere appartementen wonen, kunnen een maximale huurverhoging van 7,7% verwachten. Deze verhoging is gekoppeld aan de cao-loonontwikkeling, die dit jaar met 6,7% steeg, met daarbovenop een extra procentpunt voor verhuurders. Voor iemand die nu een kale huur van €1.000 betaalt, betekent dit een extra maandelijkse last van €77.

Hoewel de koppeling aan de loonontwikkeling bedoeld is om de huurverhoging eerlijker te maken, roept dit beleid vragen op. Veel middenhuurders kampen al met stijgende kosten voor levensonderhoud, zoals energie en boodschappen. Bovendien profiteert niet elke huurder van de loonstijgingen waarop deze verhogingen zijn gebaseerd, bijvoorbeeld zelfstandigen of mensen met een lager inkomen. Voor deze groepen wordt het steeds moeilijker om financieel rond te komen.

In de vrije huursector, waar de huren vaak al hoog liggen, mag de jaarlijkse huurverhoging niet hoger zijn dan het laagste percentage van de cao-loonstijging of de inflatie. Voor 2025 betekent dit een maximum van 4,1%, omdat de inflatie lager uitviel dan de loonontwikkeling. Voor een huurder die €1.300 per maand betaalt, betekent dit een stijging van €53,30 per maand.

Hoewel dit percentage lager is dan in de middenhuur, biedt het weinig verlichting voor huurders die in een markt zitten waar de huren al jarenlang blijven stijgen. Bovendien heeft de vrije sector bij nieuwe huurcontracten geen maximumprijs, wat in populaire steden zoals Amsterdam en Utrecht resulteert in torenhoge aanvangshuren. Dit benadrukt de structurele tekortkomingen van de woningmarkt, waar vraag en aanbod totaal uit balans zijn.

In de sociale huursector is de maximale huurverhoging per woning vastgesteld op 5%, terwijl de gemiddelde verhoging per woningcorporatie maximaal 4,5% mag bedragen. Voor een huurder met een maandelijkse huur van €600 komt dit neer op een verhoging van €30 per maand. Deze verhoging maakt deel uit van een akkoord waarin woningcorporaties beloven meer te gaan bouwen en verduurzamen.

De Woonbond, die opkomt voor de belangen van huurders, is fel tegen deze afspraken. De bond stopte onlangs met onderhandelingen en waarschuwt voor een "huurexplosie". Volgens directeur Zeno Winkels is het onrechtvaardig dat huurders moeten opdraaien voor de kosten van het oplossen van de wooncrisis. De bond pleit voor een koppeling aan de inflatie, wat een maximale stijging van 3,1% zou betekenen. Het ministerie houdt echter vast aan de hogere percentages, wat volgens critici vooral in het voordeel is van verhuurders.

De forse huurverhogingen roepen fundamentele vragen op over de verdeling van de lasten in de woningmarkt. Het kabinet en woningcorporaties rechtvaardigen de stijgingen met beloftes om meer te bouwen en woningen te verduurzamen. Maar de vraag blijft waarom huurders – een groep die vaak minder vermogend is dan huiseigenaren – de rekening moeten betalen voor de structurele problemen in de woningmarkt.

De woningnood in Nederland is een direct gevolg van jarenlange onderinvesteringen, trage regelgeving en een gebrek aan visie op ruimtelijke ordening. Het is niet onredelijk om van woningcorporaties en commerciële verhuurders te verwachten dat zij een groter deel van de kosten dragen, bijvoorbeeld door strengere regulering van winstmarges of belastingvoordelen voor verhuurders.

Met stijgende huren, hoge energiekosten en inflatie blijft de financiële druk op huurders toenemen. Vooral huurders in het middensegment lijken de dupe te worden van een beleid dat weinig rekening houdt met hun specifieke situatie. Deze groep valt vaak buiten sociale regelingen en heeft geen toegang tot betaalbare koopwoningen, waardoor zij gevangen zitten in een steeds duurder wordende huursector.

Het huidige beleid lijkt vooral gericht op symptoombestrijding, terwijl de kernproblemen van de woningmarkt onopgelost blijven. Zonder ingrijpende maatregelen op het gebied van nieuwbouw, regulering van de vrije sector en herverdeling van lasten dreigt de kloof tussen huurders en huiseigenaren verder te groeien.

De geplande huurverhogingen voor 2025 illustreren een diepere ongelijkheid in het Nederlandse woonbeleid. Hoewel het begrijpelijk is dat verhuurders hun inkomsten willen verhogen, lijkt het oneerlijk dat huurders keer op keer de grootste lasten dragen. Als Nederland de wooncrisis echt wil oplossen, zijn er structurele hervormingen nodig die zowel de betaalbaarheid als de beschikbaarheid van woningen garanderen. Zonder deze hervormingen blijft de wooncrisis vooral een probleem van de huurders – en dat is niet rechtvaardig.