Geen tarieven voor chips, waarom Nvidia, TSMC en ASML toch dalen

Samenvatting:

• Trump dreigt met importtarieven op Taiwanese chips: De Republikeinse presidentskandidaat overweegt invoerheffingen tot 60% op geavanceerde chips uit Taiwan.

• VS wil minder afhankelijk zijn van Azië: De afhankelijkheid van Taiwan, met name van chipgigant TSMC, is volgens Trump een bedreiging voor de Amerikaanse economie én nationale veiligheid.

• Vergaande gevolgen voor wereldwijde techsector: Apple, Nvidia, AMD en zelfs Europese toeleveranciers als ASML krijgen te maken met hogere kosten, vertragingen en geopolitieke onzekerheid.

  
  

Trump versus Taiwan – een chipoorlog in wording?

Wat ooit begon als een handelsconflict met China, dreigt onder Trump 2.0 uit te groeien tot een totale hertekening van de mondiale chipindustrie. In het hart van deze geopolitieke schaakpartij ligt Taiwan – een eiland dat kleiner is dan Nederland maar qua technologie belangrijker dan OPEC ooit was voor olie.

En de nieuwste zet op het bord? Donald Trump overweegt invoerheffingen tot wel 60% op Taiwanese chips, met als expliciet doel: “Bring manufacturing home.” Het klinkt eenvoudig. Het is catastrofaal ingewikkeld.

De harde cijfers: wie levert wie? Om te begrijpen wat deze heffing betekent, moeten we eerst naar de waardeketen kijken.

• Taiwan Semiconductor Manufacturing Company (TSMC) produceert circa 60% van alle chips wereldwijd, en 90% van de geavanceerde (<7 nanometer) chips.

• De VS importeerde in 2024 voor $54 miljard aan halfgeleiders uit Azië, waarvan $40 miljard uit Taiwan.

• Apple is met zijn M-serie chips volledig afhankelijk van TSMC – geen andere producent kan zulke kleine structuren op massale schaal leveren.

• Nvidia, de absolute koning van AI-chips, laat zijn meest winstgevende producten exclusief bij TSMC maken. In 2024 verkocht Nvidia voor $59 miljard aan chips, waarvan het merendeel uit Taiwan kwam.

Kortom: een invoerheffing van 60% betekent niet “een beetje hogere prijzen”. Het betekent een verstoring van de hele digitale economie.

Wat wil Trump precies?

Trump zegt dat hij "de Amerikaanse productie wil beschermen" en verwijst naar zijn America First 2.0-agenda. Hij wil dat bedrijven als Intel en Micron de chipproductie binnen de Amerikaanse grenzen terugbrengen.

Alleen: de VS heeft simpelweg de capaciteit niet. Ja, Intel bouwt aan fabrieken. Ja, TSMC zelf bouwt in Arizona aan twee fabs – met een prijskaartje van $40 miljard. Maar deze zijn nog niet operationeel en kunnen voorlopig geen 3nm-chips produceren. In 2025 komt nog altijd 95% van TSMC’s geavanceerde output uit Taiwan.

Wat zijn de implicaties?

1. Voor Amerikaanse techbedrijven

Een invoerheffing van 60% zou voor bedrijven als Apple en Nvidia miljarden kosten:

• Apple produceert meer dan 200 miljoen iPhones per jaar. Als de chipkosten met 20% stijgen, komt dat neer op $3 à $4 miljard extra per jaar.

• Nvidia heeft een brutomarge van meer dan 70%, maar een verhoging van inputkosten met dubbele cijfers zou deze marges aantasten. Analisten van Morgan Stanley schatten dat Nvidia per 10% stijging in chipkosten 150 basispunten in marge verliest.

Deze kosten zullen ofwel worden doorberekend aan de consument, ofwel ten koste gaan van winstgevendheid.

2. Voor TSMC en Taiwan

TSMC loopt het risico marktaandeel te verliezen, vooral als Amerikaanse klanten op zoek gaan naar alternatieven. Maar die zijn er nauwelijks. Samsung komt in de buurt qua technologie, maar mist capaciteit. Intel is bezig met inhaalslagen, maar loopt nog zeker twee jaar achter.

TSMC kan alleen concurrerend blijven in de VS als de fabs in Arizona snel opstarten. Maar:

• De productiekosten in de VS liggen naar schatting 40% hoger dan in Taiwan.

• Er is een tekort aan gespecialiseerde technici, met name op het gebied van lithografie – een technologie waarin ASML een cruciale rol speelt.

• TSMC heeft dus óf meer tijd nodig, óf meer subsidies – óf beiden.

3. Voor de geopolitiek

De afhankelijkheid van Taiwan is al jaren een zwakte in het Amerikaanse defensiebeleid. Het Pentagon gebruikt chips van TSMC in geavanceerde wapensystemen. Een Chinese aanval op Taiwan – of zelfs slechts een blokkade – zou Amerikaanse productie stilleggen.

Trump probeert deze zwakte te neutraliseren door de economie los te koppelen van Taiwan, maar doet dat met het botte zwaard van importtarieven, terwijl de industrie vraagt om fijnzinnige industrialisatiepolitiek.

Bovendien kan zo’n tarief als een provocatie worden opgevat door China, dat Taiwan als afvallige provincie beschouwt. Dit dreigt economisch nationalisme te transformeren in geopolitieke confrontatie.

En Europa dan?

De Europese chipindustrie is kleinschaliger maar strategisch. ASML, leverancier van EUV-machines zonder welke geavanceerde chips niet gemaakt kunnen worden, levert zowel aan TSMC als Intel.

• Als productie naar de VS verhuist, kan ASML profiteren: de vraag naar hun machines groeit.

• Maar op de korte termijn blijft Taiwan cruciaal. Een verstoring van TSMC betekent ook vertragingen in leveringen voor ASML, wat invloed heeft op hun eigen omzet en winstgevendheid.

  
  

Bovendien geldt: wat Trump doet in de VS, kopiëren Europese politici vaak met een paar jaar vertraging. Denk aan het Europees Chips Act, dat €43 miljard aan subsidies moet verdelen. Als Trump protectionistisch wordt, is de kans groot dat Brussel volgt.

Economische logica of electorale retoriek?

Het plan van Trump klinkt in verkiezingstijd lekker: banen terughalen, China (en Taiwan) onder druk zetten, Amerikaanse dominantie herstellen. Maar het negeert de realiteit van een geglobaliseerde waardeketen waarin afhankelijkheden niet zomaar op te heffen zijn met een tarief van 60%.

Een dergelijke maatregel zou:

• Prijzen opdrijven

• Marges drukken

• De techsector destabiliseren

• En uiteindelijk leiden tot hogere inflatie

  
  

Dit is geen industrieel beleid – het is economische pyromanie.

Maar misschien is dat precies het punt. Trump’s importheffing is niet bedoeld als beleid. Het is bedoeld als signaal. Aan zijn achterban, aan China, aan de markt. De boodschap is: ik ben bereid de wereldorde te herschrijven, koste wat kost.

En net dat maakt het zo gevaarlijk.